«Ο μόνος Έλληνας εδώ και δεκαετίες που γονάτισε τους Τούρκους»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Τάσσος έφυγε. Λαμπρότερο επιτύμβιο από τον παραπάνω τίτλο μιας από της μεγαλύτερης τουρκικές εφημερίδες, δεν θα μπορούσε να’ χει Έλληνας. Αυτό ας χαραχθεί στο νου και την ψυχή του καθενός από μας.

Σκεφθείτε έναν προς έναν όλο αυτό το συρφετό που τον μίσησε και τον πολέμησε κι εδώ και στην Κύπρο. Ποιος τους υπολόγισε ποτέ; Ποιός τους φοβήθηκε, ποιός τους σεβάστηκε; Κανείς. Πουτάνες των πρεσβειών και του μαύρου χρήματος. Λαδωμένοι αρουραίοι των ξένων συμφερόντων. Ποιος ξένος υπολόγισε ποτέ αυτές τις πολιτικοδημοσιογραφικές κοκότες; Κανείς. Βρείτε έστω μια τόση δα ασήμαντη προσφορά τους στο Κοινό των Ελλήνων. Τίποτα. Μια επαρχιώτικη φτωχομπινέδικη μαφία, ψιλοπαλιανθρωπάκοι, ανακυκλωμένοι αριστεροί και ραμολιμέντα της Αποστασίας, διανοούμενοι του δίφραγκου, κομπέρ της πολιτικής, αδίστακτα ασπόνδυλα της κοινοβουλευτικής ραστώνης και όλοι, μα όλοι, βαθύτατα μισέλληνες, συμπλεγματικοί επαρχιώτες της Εσπερίας.

Ο Τάσσος ήταν Αρχηγός, πρόμαχος. Σίγουρα είχε ελαττώματα κι έκανε λάθη. Όμως τον άντρα τον κρίνει η μεγάλη ώρα κι εκεί ο Τάσσος στάθηκε τείχος Τιμής και Εθνικού Συμφέροντος. Από τα νιάτα του στην ΕΟΚΑ και τις άγριες μέρες της ανταρσίας, ως την απόπειρα εφαρμογής του ανανικού απαρτχάϊντ στην Κύπρο. Τους έτριψε το σχέδιο τους στην μούρη. Το διάγγελμα του ήταν η πρώτη στιγμή μετά από χρόνια που ένοιωσα πάλι υπερήφανος, που νοιώσαμε όλοι περήφανοι. Διέλυσε τους σχεδιασμούς τους, αποκάλυψε το αποκρουστικό πρόσωπο τους, συνέγειρε τον λαό. Σταμάτησε τον εχθρό στις Πύλες και ξεβράκωσε την Πέμπτη Φάλαγγα της νεοκυπριακής και κολωνακιώτικης δουλοφροσύνης. «Ο μόνος Έλληνας εδώ και δεκαετίες που γονάτισε του Τούρκους». Καλό ταξίδι.

http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=796

Το σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ

Ο γερμανικός κινηματογράφος μας έχει προσφέρει ορισμένες εξαιρετικές ταινίες τα τελευταία 10-15 χρόνια. Το Goodbye Lenin, το Άρωμα, Οι ζωές των άλλων, Η πτώση, είναι ορισμένες από αυτές. Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για "άνθηση του γερμανικού κινηματογράφου" αλλά οι συγκεκριμένες ταινίες (και ορισμένες ακόμη) είναι καλές ταινίες. Είναι ταινίες που αξίζουν και τα λεφτά του εισιτηρίου τους και τον χρόνο που τους αφιερώνεις.

Το "νέο φρούτο" του γερμανικού σινεμά είναι "Το Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ", η νέα ταινία του Ούλι Έντελ, που πριν μερικά χρόνια μας είχε χαρίσει την Πτώση, μια εξαιρετική ταινία για τον Αδόλφο Χίτλερ και τις τελευταίες μέρες του Τρίτου Ράιχ. Το "Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ" αναφέρεται στη δράση της RAF, της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης που έδρασε στη Δυτική Γερμανία τις δεκαετίας '60 και '70.

Πρόκειται για μία πολύ ωραία ταινία. Έργο τέχνης και ντοκιμαντέρ μαζί, αναπαριστά πιστά τη δράση της οργάνωσης, το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, την ψυχοσύνθεση και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών. Ο Έντελ ξετυλίγει την ιστορία της RAF και των πρωταγωνιστών της με τρόπο λιτό και πυκνό, το φιλμ είναι γρήγορο αλλά κατανοητό, στέκεται με ψυχρή ματιά πάνω στα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές, δεν παίρνει θέση παρά αφήνει αυτό το ρόλο στους θεατές. Στόχος του δεν είναι να ηρωοποιήσει τα μέλη της RAF, να δώσει άφεση αμαρτιών για τα εγκλήματα που διέπραξαν. Ούτε το ρόλο του δικαστή θα παίξει όμως. Παραθέτει τα γεγονότα. Και ελπίζει ότι θα γεννήσει ερωτηματικά και προβληματισμούς. Κι αυτό το καταφέρνει. Το καταφέρνει καλά...

Καταρρέει η ανοιχτή οικονομία;

Δεν είναι λίγοι αυτοί (ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, διανοούμενοι) που ισχυρίζονται ότι η πρόσφατη κρίση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και η ύφεση που την ακολουθεί, αποτελεί απόδειξη της κατάρρευσης του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών της ανοικτής οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ιδέες του Μάρξ και οι κεϋνσιανές θεωρίες έχουν γίνει ξανά τις μόδας προβαλλόμενες ως το αντίδοτο στην παρατηρούμενη απορρύθμιση των αγορών.
Ξεχνούν φαίνεται όλοι αυτοί την οικονομική κατάσταση στην οποία άφησε τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού η εφαρμογή των μαρξιστικών πολιτικών, όπως ξεχνούν επίσης, και τον λόγο για τον οποίο, από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και ύστερα, επικράτησε σε όλο σχεδόν τον κόσμο το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της αγοράς.
Ο λόγος που ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε στον αγγλοσαξονικό κόσμο αρχικά, και ύστερα στις περισσότερες χώρες του πλανήτη είναι διότι το κεϋνσιανό μοντέλο που εφαρμόστηκε μεταπολεμικά και μέχρι τη δεκαετία του '70 δεν απέτρεψε μία μεγάλη οικονομική κρίση. Συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του '70 όταν οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν το τριπλό οικονομικό πρόβλημα: της ανεργίας, του πληθωρισμού και του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών. Η αδυναμία του κεϋνσιανού μοντέλου να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό και να προσφέρει μία ικανοποιητική λύση, οδήγησε την αμερικανική κυβέρνηση στο να παρέμβει και να σταματήσει να πουλάει χρυσό έναντι δολαρίων στις νομισματικές αρχές της χώρας, και στη συνέχεια οδήγησε στην επικράτηση ενός νέου οικονομικού μοντέλου, του νεοφιλελεύθερου, και στο δόγμα της αυτορύθμισης της αγοράς.
Η γνώση και μόνο αυτού του δεδομένου θα έπρεπε να αποτρέψει κάποιον από τον ισχυρισμό ότι μια οικονομική πολιτική στηριγμένη στις κεϋνσιανές και μετακεϋνσιανές θεωρίες μπορεί να βγάλει την παγκόσμια οικονομία από το αδιέξοδο και να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει παρόμοια κρίση στο μέλλον. Το μοντέλο αυτό έχει δοκιμαστεί και έχει δώσει ανάλογες κρίσεις, ίσως και χειρότερες της σημερινής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο δεν έχει κενά κι ότι δεν πρέπει να διορθωθεί. Απλώς δεν μπορεί να διορθωθεί με ένα εξίσου ελλιπές σύστημα!
Η λύση στο πολύπλοκο οικονομικό πρόβλημα πρέπει να δοθεί με ενίσχυση του παρεμβατικού και εποπτικού ρόλου του κράτους. Το κράτος πρέπει να επιβάλλει νέο κανονιστικό πλαίσιο για τις επιχειρήσεις και να φροντίζει οι κανόνες αυτοί να τηρούνται, προστατεύοντας τις επιχειρήσεις από την απληστία και τις άφρονες επιλογές, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα των πολιτών του.
Η "λύση" είναι στην ελεύθερη αγορά αλλά κάποιος θα πρέπει να τη διατηρήσει ελεύθερη, μακριά από την ασυδοσία!

Θα έπρεπε να την έχουμε καταγγείλει εμείς από καιρό....

Στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προσφεύγει η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ καταγγέλλοντας την Ελλάδα για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, και ειδικότερα του άρθρου 11 αυτής, όπου αναφέρεται ότι τα Σκόπια μπορούν να ενταχθούν σε διεθνείς οργανισμούς με την προσωρινή τους ονομασία, "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η κυβέρνηση των Σκοπίων θεωρεί ότι η άσκηση του δικαιώματος της αρνησικυρίας από την πλευρά της χώρας μας, τον περασμένο Μάρτιο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, αποτελεί παραβίαση της Συμφωνίας και με αυτό ως πρόσχημα καταφεύγει στη Χάγη τερματίζοντας ουσιαστικά τις συνομιλίες που διεξάγονται εδώ και καιρό στα Ηνωμένα Έθνη υπό τον Ειδικό Διαμεσολαβητή, Μάθιου Νίμιτς.

Η παραπάνω εξέλιξη οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η τακτική των Σκοπίων έχει αλλάξει (παρά τις αντιδράσεις του Προέδρου Τσερβένκοφσκι που διεμήνυσε στον πρωθυπουργό Γκρούεφσκι ότι "αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη για το πρόβλημα της ονομασίας και τις προσπάθειες προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ", χαρακτηρίζοντας την απόφασή του "αντίθετη προς τους νόμους και το Σύνταγμα") και έχει εξελιχθεί σε επιθετική. Τα πρώτα σημάδια της αλλαγής αυτής είχαν διαφανεί καιρό πριν, όταν ο πρωθυπουργός της FYROM έστελνε κάθε μέρα και από μία επιστολή κατηγορώντας την Ελλάδα για παραβίαση των δικαιωμάτων της "μακεδονικής μειονότητας" (sic), σε μια σαφή προσπάθεια να μετακινηθεί το ενδιαφέρον των συνομιλιών από ζήτημα που αφορά αποκλειστικά και μόνο την ονομασία του γειτονικού κράτους, σε ζήτημα αναγνώρισης μακεδονικού έθνους και γλώσσας.

Τότε, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε αντιδράσει στις προκλήσεις της Σκοπιανής πλευράς, αν και οι πολιτικοί της γείτονος χώρας είχαν δώσει αρκετές αφορμές, που θα δικαιολογούσαν την καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από μέρους της Ελλάδας. Η μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε "Αεροδρόμιο Μέγας Αλέξανδρος", οι συνεχείς αναφορές στην "αλύτρωτη Μακεδονία του Αιγαίου", η έγερση μειονοτικών ζητημάτων, ήταν μερικές μόνο από αυτές τις αφορμές. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τότε υποστήριζαν ότι η χώρα μας έπρεπε να έχει προσφύγει στη Χάγη και να έχει αυτή καταγγείλει την Ενδιάμεση Συμφωνία ως παραβιασθείσα.
Οι τωρινές εξελίξεις φαίνεται να δικαιώνουν τη συγκεκριμένη άποψη καθώς η ελληνική πλευρά θα προσέλθει κατά τη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας έχοντας ως υπερασπιστική της γραμμή την "αναντίρρητη παραβίαση της Συμφωνίας από την πλευρά των Σκοπίων". Ουσιαστικά δηλαδή, πρόκειται να υποστηρίξει ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία (άρα και το άρθρο 11) είναι εδώ και καιρό ανενεργή, αφού έχει παραβιαστεί από την ΠΓΔΜ η υποχρέωση για σχέσεις καλής γειτονίας. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν καταγγέλθηκε τότε που παραβιαζόταν η Συμφωνία, ή έστω, όταν πια είχε φανεί η σκλήρυνση της στάσης από την πλευρά των Σκοπίων και ήταν ορατό το ενδεχόμενο τα Σκόπια να θέσουν το θέμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ; Γιατί η ελληνική διπλωματία αντί να οδηγεί αυτή τις εξελίξεις, άφησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στην άλλη πλευρά και τώρα σύρεται πίσω από αυτή;
Απάντηση φυσικά δεν είναι εύκολο να δοθεί: Έλλειψη διορατικότητας; Έλλειψη αποφασιστικότητας; Αδράνεια των διπλωματών; Αδράνεια των πολιτικών; Συνδυασμός των παραπάνω; Μπορεί να ισχύουν όλα, ή να ισχύει κάτι άλλο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί ένα πρόβλημα που έχει γίνει πιο σύνθετο από ό,τι ήταν την προηγούμενη βδομάδα. Για να φτάσει να εκδικαστεί η προσφυγή στη Χάγη ενδέχεται να περάσουν και τέσσερα χρόνια. Εν τω μεταξύ η πιθανότερη κίνηση από την πλευρά των Σκοπίων είναι η προσφυγή στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αιτούμενα την αναγνώρισή τους με τη συνταγματική τους ονομασία. Με δεδομένο ότι τα περισσότερα κράτη έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας", η ευόδωση της προσπάθειάς τους δεν αποκλείεται να έχει ευχάριστα γι' αυτούς, και δυσάρεστα για την Ελλάδα, αποτελέσματα. Το διπλωματικό πόκερ που καλείται να παίξει η Ελλάδα θα είναι σκληρό, ενώ πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετρήσουμε ακόμη μία ήττα στα εθνικά μας θέματα.

Οι κινήσεις αυτές έρχονται σε μια κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα. Από τη μία το ρευστό πολιτικό κλίμα στο εσωτερικό, με την οικονομική κρίση, τα σκάνδαλα, τους αντάρτες και την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και από την άλλη τα ανοιχτά "μέτωπα" στην εξωτερική πολιτική με το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Πιθανότατα να πρόκειται για σύμπτωση και να μην κρύβεται κάποια "διεθνής συμπαιγνία εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων" - θεωρία που βρίσκει ισχυρή απήχηση στη χώρα μας - αλλά, όλα αυτά,σε συνδυασμό με τη λήξη της προεδρίας Μπους σε δύο μήνες (μην ξεχνάμε ότι λίγο καιρό πριν είχε δει το φως της δημοσιότητας έγγραφο όπου Αμερικανοί και Σκοπιανοί επιχειρούσαν να περάσουν από το "παράθυρο" την αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας) και την ανακοίνωση της στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ Άγκυρας και Σκοπίων, προκαλούν εύλογα ερωτηματικά για το εάν είναι όντως τυχαία ή μεθοδευμένα. Ας ελπίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αντεπεξέλθει στην δύσκολη κατάσταση που έχει να διαχειριστεί.

Υ.Γ: Ενδιαφέρον θα έχει και η στάση του νέου Προέδρου Ομπάμα, μετά τα τόσα που έχουμε ακούσει για τη "φιλελληνική" του στάση!

Γιατί δεν τις καταργούμε τελείως;

Μείωση των αμυντικών δαπανών ανακοίνωσε σήμερα στη Βουλή ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του Αλέκου Αλαβάνου.
"Ασύλληπτο γεγονός" χαρακτήρισε ο κ. Αλαβάνος το ότι η Ελλάδα είναι η τέταρτη χώρα παγκοσμίως στις εξοπλιστικές δαπάνες και πρώτη μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης. "Να πάρουμε λιγότερα αεροπλάνα και να κάνουμε περισσότερη κοινωνική πολιτική" επεσήμανε χαρακτηριστικά.
Η άποψη του κυρίου Αλαβάνου δεν είναι νέα. Την έχει εκφράσει πολλάκις στο παρελθόν και ο ίδιος και το κόμμα του, την εκφράζουν κατά καιρούς διάφοροι πολιτικοί και "διανοούμενοι" που κινούνται ιδεολογικά στους χώρους της κοσμοπολίτικης αριστεράς ή/και της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. "Με τα χρήματα που ξοδεύουμε για ένα F16 θα χτίζαμε τρία νοσοκομεία, με τα χρήματα από 20 άρματα μάχης θα μπορούσαν να χτιστούν 30 σχολεία, μ' αυτά από 2 φρεγάτες 5 γέφυρες, μ' αυτά από 4 υποβρύχια 6 λιμάνια κ.ο.κ" είναι φράσεις κλισέ που επαναλαμβάνονται συχνά από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, λες και όσοι αποφασίζουν να διαθέσουν αυτά τα χρήματα για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας το κάνουν ακριβώς για να λείψουν από τον ελληνικό λαό τα νοσοκομεία, τα λιμάνια και τα σχολεία.
Η άποψη αυτή, που δυστυχώς (σε επίπεδο διακηρύξεων ακόμη) έχει υιοθετηθεί και από άλλες δυνάμεις πλην του ΣΥΡΙΖΑ, πρεσβεύει περίπου ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας είναι ένας θεσμός με μόνο του ρόλο να στερεί τον ελληνικό λαό από αναγκαία για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής χρήματα. Και με αυτό το σκεπτικό και ελαφρά τη καρδία, προτείνουν τη δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών της χώρας διότι "είναι ασύλληπτο να είμαστε πρώτη σε δαπάνες μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης".
Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος από τους 15 της Ευρωζώνης θα περίμενε ο κ. Αλαβάνος ότι θα έπρεπε να είναι πρώτος σε αμυντικές δαπάνες; Το Λουξεμβούργο; Από ποιον απειλείται; Η Αυστρία; Αυτή από ποιον απειλείται; Η Γερμανία ίσως; Αυτή πάλι ποιος την απειλεί; Η Πολωνία; Οι μόνες χώρες της Ευρωζώνης, των οποίων η εδαφική ακεραιότητα και η κυριαρχία απειλείται από έναν μεγάλο και ισχυρό γείτονά τους είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, που απειλούνται από την Τουρκία.
Εκτός βέβαια εάν ο κ. Αλαβάνος πιστεύει ότι αυτή η απειλή υπάρχει μόνο στο μυαλό ορισμένων "εθνικιστών" και δεν εδράζεται στην πραγματικότητα. Ότι η εισβολή και η κατοχή του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι γεγονός αλλά προϊόν φαντασίας. Ότι οι καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από τους πιλότους της Τουρκικής Αεροπορίας γίνονται σε ηλεκτρονικό παιχνίδι και όχι στους ουρανούς του Αιγαίου. Μπορεί άλλωστε να πιστεύει ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις επί ελληνικών βραχονησίδων και νησιών να είναι αιτιολογημένες. Εάν τα πιστεύει όλα αυτά τότε έχει δίκιο που ζητάει μείωση των αμυντικών δαπανών. Μάλιστα, θα τολμούσα να υποστηρίξω ότι θα είχε δίκιο ακόμη κι αν υποστήριζε την οριστική κατάργηση του στρατεύματος. Εάν πιστεύει ότι πραγματική απειλή κατά της ασφάλειας της χώρας δεν υφίσταται, αυτή θα ήταν η πλέον ενδεδειγμένη λύση. Γιατί απλά να μειώσουμε τις στρατιωτικές δαπάνες αφού μπορούμε να τις εκμηδενίσουμε;
Πιστεύω όμως ότι ακόμη κι αυτοί που είναι φορείς ενός τέτοιου ιδεολογήματος αντιλαμβάνονται ότι οι στρατιωτικές δαπάνες είναι αναγκαίες. Ο στρατός δεν υπάρχει ως μια τρύπα που ρουφάει λεφτά χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρυσμα και προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο. Ούτε υπάρχει για να εξυπηρετούνται και να θησαυρίζουν διάφοροι έμποροι όπλων καθώς και πολιτικοί - δυστυχώς τέτοια φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και παρατηρούνται. Ο στρατός μιας χώρας υπάρχει για να αποτρέπει τους εχθρούς από το να αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία και, εάν η αποτροπή δεν λειτουργήσει και η χώρα αναγκαστεί να εισέλθει σε πόλεμο να μπορέσει να υπερασπιστεί επαρκώς τη ζωή και την περιουσία των πολιτών και την κυριαρχία του κράτους.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι για να μπορέσει να λειτουργήσει η αποτροπή μια χώρα πρέπει να διαθέτει ένοπλες δυνάμεις ετοιμοπόλεμες, καλά εκπαιδευμένες και επαρκώς εξοπλισμένες. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και στην περίπτωση που αναγκαστεί να πολεμήσει. Ένοπλες δυνάμεις χωρίς επαρκή και απαρχαιωμένο εξοπλισμό, χωρίς σωστή εκπαίδευση δεν μπορούν να προστατεύσουν τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την εθνική ασφάλεια και κυριαρχία. Ένα τέτοιο στράτευμα θα έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με το μη στράτευμα. Δηλαδή, εάν ένας στρατός δεν είναι εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος θα έχει ως αποτέλεσμα την ήττα και την κατάληψη της χώρας, πράγμα που θα συνέβαινε και εάν δεν υπήρχε καθόλου στράτευμα. Οπότε, με βάση τη συλλογιστική Αλαβάνου και Σια η κατάργηση ων ΕΔ θα ήταν η προτιμότερη λύση.
Οι αμυντικές δαπάνες μιας χώρας πρέπει να είναι συνάρτηση των απειλών που υπονομεύουν την ακεραιότητα και την ασφάλειά της και των αναγκών που καθορίζονται από τους αρμόδιους, ώστε να εξουδετερωθούν αυτές οι απειλές και όχι να γίνονται με γνώμονα ιδεολογικό και λαϊκίστικο. Δυστυχώς, ο κ. Αλαβάνος και οι σύντροφοί του, φαίνεται ότι δεν μπορούν να σκεφτούν πέρα από τις ιδεολογικές τους εμμονές.

Τατούλης

Τον διαγράφω, δεν τον διαγράφω. Τον διαγράφω, δεν τον διαγράφω. Τον διαγράφω, δεν τον διαγράφω... Μάδησε τις μαργαρίτες του λοιπόν ο Καραμανλής και τον διέγραψε. Τον Τατούλη. Το επεδίωξε κι αυτός όμως΄το σωστό να λέγεται. Διότι αν είπε όσα είπε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο κυριακάτικο Έθνος - σημειωτέον ότι δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη φορά που προκαλούσε ζημιά στην κυβέρνηση με τις δηλώσεις του - και παρά ταύτα δεν ανέμενε τη διαγραφή του, ε τότε, ή έχει παντελή άγνοια κινδύνου ή απλώς είναι ηλίθιος. Διότι, ο Τατούλης δεν είπε απλώς ότι η κυβέρνηση έκανε λάθη, ότι μένουν ακόμη προεκλογικές υποσχέσεις που δεν έχουν τηρηθεί, ότι θα πρέπει να δείξει μεγαλύτερη πυγμή ως προς τα φαινόμενα διαφθοράς κ.λπ, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί κριτική εντός του ανεκτού πλαισίου. Ο Τατούλης αντίθετα, έβαλε ευθέως κατά του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αμφισβήτησε κεντρικές στρατηγικές της παράταξης, όπως είναι η επιδίωξη της αυτοδυναμίας στις εκλογές και απαξίωσε ηθικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας. Μετά από όλα αυτά η διαγραφή του ήταν τουλάχιστον αναμενόμενη.

Δεν θέλω να σταθώ στο τι είπε ο Τατούλης, στο αν έχει δίκιο ή άδικο. Σε πολλά από αυτά θα συμφωνούσα χωρίς δισταγμό, όπως πιστεύω ότι θα έκανε και μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού. Το τι λέει όμως ένας βουλευτής είναι η μία άκρη του νήματος. Το πότε το λέει και με ποιο ύφος το λέει είναι η άλλη άκρη του και είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη.

Ο Πέτρος Τατούλης (αυτο)αναγορεύτηκε αντάρτης και άρχισε τον πετροπόλεμο εναντίον της κυβέρνησης και συνεργατών του πρωθυπουργού ακριβώς πριν από έναν χρόνο, μετά το ξέσπασμα της υπόθεσης Ζαχόπουλου, και ενώ είχε απομακρυνθεί από τη θέση του στο κυβερνητικό σχήμα. Όσο καιρό ήταν στην κυβέρνηση, δεν είχε διαγνώσει κανένα στραβό στην κυβερνητική πολιτική, δεν είχε διαπιστώσει σκάνδαλα και ανοχή στη διαφθορά, δεν είχε διαπιστώσει φαινόμενα προσωπικού πλουτισμού. Μόλις όμως άφησε την καρέκλα του υπουργού και ξανάγινε ένας απλώς βουλευτής άρχισε να βλέπει πιο καθαρά και τη διαφθορά και την κυβερνητική αναποτελεσματικότητα.

Το εξοργιστικό στην περίπτωση Τατούλη δεν ήταν αυτό. Οι πρώην υπουργοί που αρχίζουν την κριτική μόλις βρεθούν εκτός κυβερνητικών θώκων είναι σύνηθες φαινόμενο στη δημόσια ζωή της Ελλάδας και σ' αυτό ο Τατούλης δεν πρωτοτύπησε. Το εξοργιστικό στην περίπτωσή του ήταν ο κυνικός τρόπος με τον οποίο άρχισε τον πετροπόλεμο στην κυβέρνηση, η αλαζονεία και η έπαρση που είχε στις κινήσεις και τις τοποθετήσεις του ταμπουρωμένος πίσω από την ισχνή πλειοψηφία της κυβέρνησης, έχοντας τη βεβαιότητα ότι μπορεί να εξαπολύει τα βέλη του εναντίον οποιουδήποτε χωρίς να διαγραφεί. Και με τη βεβαιότητα έμεινε...

Από τη διαγραφή Τατούλη πάντως και οι δύο κάτι κέρδισαν, και ο βουλευτής και ο πρωθυπουργός. Ο πρωθυπουργός κέρδισε μία ευκαιρία να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική του ομάδα των 151 και να κάνει το άλμα προς τα μπρος απαλλαγμένος από ένα βαρίδι. Ο Τατούλης από την άλλη μπορεί πλέον να τα βάλει με το σύστημα ως ο ιππότης της κάθαρσης, που έγινε αποδιοπομπαίος τράγος επειδή "μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας". Θέτει λοιπόν μια πολύ σοβαρή υποψηφιότητα για μια θέση στο ψηφοδέλτιο είτε του ΠΑΣΟΚ είτε άλλου πολιτικού σχηματισμού που θα προκύψει στο μέλλον. Έχει γίνει πλέον περιζήτητος.

Απεργώ για..... το κόμμα μου

Μία ενδιαφέρουσα όσο και παράξενη είδηση φιλοξενήθηκε στα "ψιλά" των εφημερίδων χθες. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο επί τρία χρόνια πρωθυπουργός της Αλβανίας και πρόεδρος του αλβανικού Σοσιαλιστικού Κινήματος για την Ολοκλήρωση (τρίτο κόμμα στην Αλβανία), Ιλίρ Μέτα, ανακοίνωσε ότι μαζί με τους βουλευτές του κόμματός του θα ξεκινήσουν απεργία πείνας εντός του Αλβανικού Κοινοβουλίου.
Ο λόγος της (υπερβολικής) διαμαρτυρίας τους δεν είναι άλλος από την υιοθέτηση από τη Βουλή της χώρας - με συμφωνία των δύο μεγάλων κομμάτων - νέου εκλογικού νόμου, ο οποίος κατά τον Μέτα, θα οδηγήσει στην επικράτηση ενός τέλειου δικομματισμού. Ο πρώην πρωθυπουργός και οι βουλευτές δηλαδή, προβαίνουν στην ενέργεια αυτή επειδή απειλείται η πολιτική ύπαρξη του κόμματός τους.

Άντε να παίρνουν ιδέες και οι δικοί μας!

Να δω τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα να κάνουν απεργία πείνας με αίτημα την καθιέρωση της απλής αναλογικής και τι στον κόσμο....!

Τι επιδιώκουν οι Κύπριοι;

Εδώ και αρκετό καιρό έχουν αρχίσει στην Κύπρο οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ του Κύπριου Προέδρου Χριστόφια και του κατοχικού ηγέτη Ταλάτ, και για να πω την αμαρτία μου δεν έχω καταλάβει επακριβώς τι γίνεται. Δηλαδή δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκουν οι Κύπριοι από αυτές τις διαπραγματεύσεις, γιατί το τι γίνεται από την πλευρά της Τουρκίας (της Τουρκίας βεβαίως διότι ο Ταλάτ είναι απλώς ένα ανδρείκελό της και τίποτ' άλλο. Ασήμαντος και αναλώσιμος) φρονώ ότι το αντιλαμβάνομαι πλήρως.

Η Τουρκία θεωρεί ότι το "κυπριακό ζήτημα" λύθηκε με την εισβολή το 1974. Για να το "λύσουν" το κυπριακό οι Τούρκοι έκαναν θυσίες. Θυσίες σε αίμα, θυσίες σε χρήμα, θυσίες ως προς τη διεθνή τους εικόνα που αμαυρώθηκε. Και για αυτές τους τις θυσίες ανταμείφθηκαν με την κατοχή του 40% του εδάφους της Κύπρου. Απέκτησαν βάσεις στο "αβύθιστο αεροπλανοφόφο" και αναβάθμισαν την γεωστρατηγική και γεωοικονομική τους θέση.

Πώς είναι δυνατόν, επομένως, να υπάρχουν πολιτικοί στην Κύπρο και την Ελλάδα, που πιστεύουν ότι η Τουρκία θα απεμπολήσει ό,τι με κόπο και αίμα κέρδισε στο βωμό του ιδεολογήματος της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων του νησιού; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι η Τουρκία θα δεχτεί να εγκαταλείψει την Κύπρο προς χάριν της κατίσχυσης των κανόνων του διεθνούς δικαίου;

Ας μην παραμυθιάζουν το λαό οι πολιτικοί μας, τόσο οι Κύπριοι όσο και οι Ελλαδίτες. Για να συμφωνήσει η Τουρκία σε ένα σχέδιο λύσης για το κυπριακό θα πρέπει να λάβει πολύ συγκεκριμένα και απτά ανταλλάγματα. Ως τέτοιο ασφαλώς και δεν μπορεί να θεωρηθεί η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφενός διότι αυτή δεν είναι καθόλου βέβαιη (άρνηση Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας κ.α.) και αφετέρου διότι στη ζυγαριά των στρατηγικών συμφερόντων της Άγκυρας η κατοχή της βόρειας Κύπρου ζυγίζει περισσότερο από την ενδεχόμενη, και σε κάθε περίπτωση μακρινή, ένταξη στην Ε.Ε. Δύο μπορούν να θεωρηθούν από την Άγκυρα αποδεκτά ανταλάγματα: α) μία λύση τύπου Ανάν, η οποία θα της δίνει τη δυνατότητα πολιτικού και οικονομικού ελέγχου του συνόλου της Κυπριακής Δημοκρατίας και β) η οριστική διχοτόμηση και αναγνώριση δύο ανεξάρτητων νομικών και πολιτικών οντοτήτων στο νησί. Κάθε άλλη λύση είναι βέβαιο ότι δεν ικανοποιεί την Άγκυρα και άρα δεν θα τη δεχτεί.

Οπότε, η ελληνική πλευρά, εκ των πραγμάτων, έχει να επιλέξει μεταξύ των δύο παραπάνω λύσεων. Είτε θα υποχωρήσει στις αξιώσεις της Άγκυρας με αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία στη θέση της ενός νέου κράτους με τους Τουρκοκύπριους (την Άγκυρα ουσιστικά) να έχουν λόγο σε όλα τα ζητήματα που αφορούν το κράτος και να μπορούν να μπλοκάρει κάθε απόφαση που θα αντιβαίνει τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας, είτε στην αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους, λαμβάνοντας κάποια εδαφικά, οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα.

Η τρίτη δυνατότητα της ελληνικής πλευράς είναι ουσιαστικά αδύνατη διότι θα προϋπέθετε την έμπρακτη αμφισβήτηση του τετελεσμένου που έχει δημιουργήσει η τουρκική κατοχή τμήματος της Κύπρου. Όμως αφού δεν έχει γίνει εδώ και 34 χρόνια είναι δύσκολο να γίνει τώρα καθώς και οι συσχετισμοί ισχύος έχουν ανατραπεί υπέρ της Τουρκίας αλλά και οι ηγεσίες Ελάδας και Κύπρου δεν φαίνεται να έχουν την πολιτική βούληση να υιοθετήσουν μια τέτοια στρατηγική. Οπότε.....

Και μετά την "αλλαγή" τι;

Ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, ο γιος ενός μαύρου και μουσουλμάνου μετανάστη από την Κένυα και μιας λευκής Αμερικανίδας, είναι από χθες ο 44ος πρόεδρος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η νίκη του είναι σίγουρα ιστορική και προκαλεί δέος. Επιβεβαιώνει τον μύθο του "αμερικανικού ονείρου" και ταυτόχρονα, αποδεικνύει την ικανότητα της αμερικανικής κοινωνίας να υπερβαίνει τα ταμπού της, να αφήνει πίσω της τα τραύματα του παρελθόντος και να προχωράει μπροστά. Οι ΗΠΑ υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν το προπύργιο του ρατσισμού. Σήμερα εκλέγουν έναν μαύρο για πρόεδρο, διδάσκοντας σε ολόκληρη την ανθρωπότητα την πίστη στην αξία του ατόμου, ασχέτως χρώματος, φυλής και καταγωγής. Γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Μπαράκ Ομπάμα μόνο στην Αμερική μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος, σε καμιά άλλη χώρα.

Ο Ομπάμα ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος στον αμερικανικό λαό την "αλλαγή": μια δικαιότερη κοινωνία, δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ένα σύστημα υγείας που θα εξασφαλίζει πρόσβαση σε όλους τους πολίτες, μια περισσότερο πράσινη οικονομία, απεμπλοκή από τα πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής, αποκατάσταση του τρωθέντος κύρους των ΗΠΑ στο εξωτερικό, επιστροφή των ΗΠΑ στην πολυμερή διπλωματία. Έτσι, οι προσδοκίες που γεννά η εκλογή του είναι πολλές τόσο εντός των ΗΠΑ όσο και εκτός αυτών, στην Ευρώπη, τη Ρωσία, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ίσως μάλιστα, οι προσδοκίες αυτές να είναι και υπερβολικές. Τι περιθώρια έχει όμως ο νέος πρόεδρος να ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική πολιτική από αυτήν του προκατόχου του;

Με ένα δημόσιο χρέος να καταγράφει ιστορικά ρεκόρ, με ένα σύστημα υγείας στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με την ανεργία να αυξάνεται καθημερινά, μεσούσης μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και έχοντας την υποχρέωση να εξοικονομήσει τα χρήματα που απαιτούνται από το σχέδιο Πόλσον για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, όποια κι αν είναι η οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει, δύσκολα θα αποφέρει χειροπιαστά αποτελέσματα - τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

Στην εξωτερική πολιτική το μεγαλύτερο στοίχημα για τις ΗΠΑ είναι στο Ιράκ. Ο Ομπάμα είχε ταχθεί εναντίον της εισβολής στο Ιράκ αλλά, ως πρόεδρος θα κληρονομήσει αυτό το πρόβλημα. Ο ίδιος θα προτιμούσε μια γρήγορη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων και ταυτόχρονη ενίσχυση του μετώπου του Αφγανιστάν αλλά, πόσο εύκολο είναι αυτό; Το Ιράκ έχει ήδη μεταβληθεί σε εκκολαπτήριο τρομοκρατών και εάν οι ΗΠΑ επιθυμούν να κερδίσουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας πρέπει να χτυπήσουν το κακό στην πηγή του, άρα και μέσα στο Ιράκ. Επιπλέον, ο νούμερο ένα εχθρός των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, το Ιράν, έχει αυξήσει την επιρροή του στη χώρα λόγω των προνομιακών σχέσεων που διατηρεί με τη σιϊτική πλειοψηφία στο Νότο. Είναι βέβαιο ότι εάν οι ΗΠΑ αποχωρήσουν θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στην ιρανική πολιτική να αυξήσει την επιρροή της και να μεταβληθεί σε ισχυρό περιφερειακό παράγοντα.

Δεν αποκλείεται επίσης, το Ιράκ να οδηγηθεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο που θα εμπλέξει όλα τα κράτη της περιοχής: το Ιράν στο πλευρό των Σιϊτών, τη Σαουδική Αραβία (ίσως και την Ιορδανία) στο πλευρό των Σουνιτών, την Τουρκία να προσπαθεί να σαμποτάρει το ενδεχόμενο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους και το Ισραήλ σε μια προσπάθεια να λύσει μια και καλή τους λογαριασμούς του με την Τεχεράνη. Αναμφίβολα το σενάριο μοιάζει εφιαλτικό. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Γι' αυτό οι Αμερικανοί θα παραμείνουν στο Ιράκ για πολλά ακόμη χρόνια. Είτε επιχειρήσουν να εφαρμόσουν το σχέδιο του Γερουσιαστή τότε, και νυν αντιπροέδρου, Μπάϊντεν για τριχοτόμηση του Ιράκ είτε όχι. Σε αυτό το ζήτημα τα περιθώρια για ριζική αλλαγή πολιτικής είναι μάλλον μικρά.

Για το Ιράν, ο Ομπάμα είχε προεκλογικά ταχθεί υπέρ των απευθείας συνομιλιών μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης. Είναι όμως αυτό αρκετό για να αποφευχθεί η σύγκρουση; Μπορεί να οδηγήσουν οι συνομιλίες σε μια συμβιβαστική λύση; Νομίζω ότι τα δεδομένα δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Το Ιράν θεωρεί την ανάπτυξη του πυρηνικού του προγράμματος πρώτη προτεραιότητα για την ασφάλειά του. Αντιστοίχως, τόσο το κατεστημένο του State Department και του Πενταγώνου όσο και το Ισραήλ θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιτρέψουν στο Ιράν να αποκτήσει γνώση για τα πυρηνικά μυστικά. Κατά πόσο μπορεί ο Ομπάμα να τα αγνοήσει; Μάλλον δεν μπορεί. Ίσως αρχικά να επιδείξει μια διαλλακτική στάση και προσπαθήσει να βρει λύση σε επίπεδο διπλωματίας. Μακροπρόθεσμα όμως θα αναγκαστεί να σκληρύνει τη στάση του.

Η Ρωσία χαιρέτησε την εκλογή Ομπάμα προσδοκώντας μία πιο στενή και σχέση μεταξύ των δύο χωρών. Είναι όμως άγνωστο κατά πόσο αυτές οι σχέσεις μπορούν να βελτιωθούν θεαματικά. Ο Ομπάμα θα επιμείνει να κατηγορεί τη Μόσχα για τη στάση της στην Αμπχαζία και τη Ν. Οσετία και θα επιδιώξει, όπως και ο προκάτοχός του, την είσοδο της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Επίσης, είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική στο θέμα του Κοσσόβου, όπως και θα συνεχίσει να ασκήσει πιέσεις στους Ευρωπαίους για αποσύνδεση της ενεργειακής τους ασφάλειας από τη Ρωσία κι αυτό θα συνεχίσει να προκαλεί τριβές στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Στο μόνο τομέα που αναμένεται να υπάρξει αισθητή αλλαγή είναι αυτός των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τελικά, ο Μπαράκ Ομπάμα έχει την τύχη να διαδέχεται έναν από τους πλέον αποτυχημένους προέδρους των ΗΠΑ, ο κόσμος ολόκληρος έχει το προνόμιο να ελπίζει ότι η προεδρία Ομπάμα θα βελτιώσει τα πράγματα και η Ιστορία θα έχει την υποχρέωση να μας διαψεύσει όλους.

Καλή τύχη και καλά μυαλά κύριε Πρόεδρε!

Κάρλος ο Πρώτος.........

Η αλήθεια είναι ότι μου δημιουργήθηκε μία ανησυχία όταν στο τέλος του Οκτωβρίου διαπίστωσα ότι όλοι οι προπονητές των ομάδων της Superleague βρίσκονται στη θέση τους. Γιατί πως να το κάνουμε, αυτά δεν είναι συνήθη φαινόμενα για το τριτοκοσμικό ελληνικό ποδόσφαιρο. Άμα δηλαδή έρθει η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και δεν έχουν φύγει δυο - τρεις προπονητές, έ τότε κάτι δεν πάει καλά.
Τελικά όμως, όπως αποδεικνύεται, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Απλώς μία μικρή καθυστέρηση. Ο πρώτος λοιπόν προπονητής που θα αποχαιρετήσει το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ο Πορτογάλος προπονητής του Αστέρα Τρίπολης, Κάρλος Καρβαλιάλ. Όχι, δεν αποχαιρέτησε ακόμη, ΘΑ αποχαιρετήσει. Υπάρχει μία μικρή διαφορά στο οικονομικό δηλαδή: ο άνθρωπος δεν έχει πρόβλημα να φύγει από την ομάδα, αλλά έχει την απαίτηση να πληρωθεί τα όσα προβλέπει το συμβόλαιό του.
Ακούς εκεί ο αθεόφοβος! Μα να θέλει ΌΛΑ τα χρήματα του συμβολαίου του! Που νομίζει ότι βρίσκεται; Στην Ελβετία; Εδώ κύριε είναι Ελλάδα... Αντί να λες κι ευχαριστώ για την τιμή (συγγνώμη Τιμή - με κεφαλαίο) που σου κάναμε να καθίσεις στον πάγκο της ένδοξης ομάδας μας, στην ένδοξη Τριπολιτσά μας κύριε, ζητάς και λεφτά από πάνω. Ντροπής πράγματα....

Θέμα χρόνου όμως να βρεθεί η "χρυσή τομή" που λένε και οι αθλητικοί συντάκτες. Τώρα πια πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να μαντέψουμε ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής που θα αποχωρήσει. Γιατί δεν μπορεί να τη βγάλουμε μέχρι τα Χριστούγεννα με μία μόνο αποχώρηση. Δεν είναι φυσικό δηλαδή... Πώς να το κάνουμε; Δεν είναι! Οι υποψήφιοι πολλοί: Τεν Κάτε, Στράκα, Πεντράθα, Ερνάντεθ, Δώνης, Βαλβέρδε, Λίνεν και πάει λέγοντας.
Σε λίγο θα αρχίσουμε να δίνουμε και ποσοστά στο στοίχημα. Αποχώρηση Δώνη πριν τα Χριστούγεννα πληρώνει 1, 50, αποχώρηση Λίνεν, 1,70, αποχώρηση Βαλβέρδε 2,10 κ.λπ κ.λπ. Γιατί κάπως έτσι γίνεται όταν δεν υπάρχει επαγγελματισμός, όταν οι ομάδες είναι τα ακριβά χόμπι των προέδρων τους, που χρησιμοποιούνται είτε ως πλυντήρια για το ξέπλυμα χρήματος, είτε ως εργαλεία για πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια ή ως μέσο πίεσης προς την εκάστοτε εξουσία, ή ακόμη (στην καλύτερη περίπτωση) ως μέσο προβολής και ανάδειξης των ιδιοκτητών τους.
Κανένας ιδιοκτήτης δεν βλέπει την ομάδα του ως σοβαρή επένδυση. Αν την έβλεπε έτσι, θα φρόντιζε να λειτουργεί με απόλυτο επαγγελματισμό, θα μεριμνούσε για την ύπαρξη ενός στρατηγικού σχεδιασμού, θα επέλεγε προπονητή μακράς πνοής, θα σχεδίαζε καλύτερα τις μεταγραφές στηριζόμενος στις πραγματικές ανάγκες της ομάδας και όχι στην πίεση της κερκίδας, θα φρόντιζε να αναδείξει νέα ταλέντα ώστε να αποκομίσει και αγωνιστικά και χρηματικά κέρδη από αυτούς. Τέλος, θα είχε την υπομονή να περιμένει μέχρι να έρθουν τα αποτελέσματα και δεν θα άλλαζε προπονητές και τεχνικούς διευθυντές κάθε φορά που έρχεται ένα στραβό αποτέλεσμα.
Θα έκανε δηλαδή ό, τι κάνει και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις του ως σοβαρός επιχειρηματίας.........

Καληνύχτα.... Και καλή τύχη (σε όλους μας)

Η θητεία του στο προεδρικό αξίωμα της ισχυρότερης χώρας στον πλανήτη άρχισε με μια τραγωδία άνευ προηγουμένου για τις ΗΠΑ, την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο - δύο σημεία - σύμβολα της αμερικανικής ισχύος - και λήγει εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε τραγωδία.

Είναι τελικά ο Τζωρτζ Ο. Μπους ο πλέον αποτυχημένος από τους 43 προέδρους της αμερικανικής ιστορίας; Πολλοί θα σπεύσουν να απαντήσουν αμέσως καταφατικά. Προσωπικά, δεν έχω τις απαραίτητες ιστορικές γνώσεις για να αποφανθώ για κάτι τέτοιο. Και επιπλέον, αναγνωρίζω ότι στη "σούμα" της πολιτείας ενός ηγέτη υπεισέρχονται και υποκειμενικά κριτήρια. Μπορεί τελικά, μετά από χρόνια, η ιστορία να είναι περισσότερο επιεικής με τον Τζωρτζ Μπους. Μπορεί να του αναγνωριστούν ελαφρυντικά. Μπορεί και θετικά σημεία στη διακυβέρνησή του. Μπορεί! Γι΄αυτό όμως θα αποφασίσει η Ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν προβλήματα και πριν τον Μπους, ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος παρέλαβε τη χώρα του σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι θα την παραδώσει στον διάδοχό του.
Ο Μπους συνέδεσε τη θητεία του δύο αιματηρούς πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, που κόστισαν σε χρήμα και αίμα, και τους οποίους κινδυνεύει να χάσει. Ο περίφημος "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" που διακήρυξε ο Μπους όχι μόνο δεν κατάφερε να εξουδετερώσει την Αλ Κάϊντα αλλά αντιθέτως, έχει ισχυροποιήσει το ισλαμιστικό κίνημα, μετατρέποντας μια κοσμική χώρα όπως το Ιράκ, σε εστία στρατολόγησης και εκπαίδευσης τρομοκρατών.
Η ίδια η αμερικανική κοινωνία, μεταβλήθηκε σε μια κοινωνία που κυβερνάται από το φόβο, έτοιμη να απεμπολήσει μέρος των ελευθεριών της με πρόσχημα την ασφάλεια και την ανάσχεση του τρόμου. Το Γκουαντάναμο έγινε επί Μπους το σύμβολο αυτής της μεταβολής στην ιδιοσυγκρασία του αμερικανικού λαού.
Στις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους και τα άλλα κράτη της διεθνούς κοινότητας, ο Μπους δεν τα πήγε καλύτερα. Με την μονομερή επέμβασή του στο Ιράκ, κατάφερε να διχάσει τον ευρωατλαντικό κόσμο. Με τη συνεχή του προσπάθεια να εντάξει τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες στο ΝΑΤΟ σε μια προσπάθεια περικύκλωσης της Ρωσίας κατάφερε να αναβιώσει - έστω και μερικώς - τον Ψυχρό Πόλεμο 17 χρόνια μετά τη διακήρυξη του τέλους του, από τον πατέρα του. Με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στο διεθνές δίκαιο και την αξιοπιστία του ΟΗΕ.
Τελικά, νομίζω ότι όση επιείκεια κι αν δείξει κάποιος, το συμπέρασμα θα είναι ότι η προεδρία του ήταν μια κακή παρένθεση Τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τον πλανήτη.

Οικειοθελής γκετοποίηση;

Ένα νέο δορυφορικό τηλεοπτικό δίκτυο, αποκλειστικά για ομοφυλόφιλους, θα εκπέμπει από σήμερα στη Γερμανία. Πρόκειται για το κανάλι ΤΙΜΜ, το οποίο θα περιλαμβάνει οκτάωρο καθημερινό πρόγραμμα και θα προβάλλει σειρές και ταινίες με ήρωες ομοφυλόφιλους, καθώς και ενημερωτικές εκπομπές, ειδήσεις και ντοκιμαντέρ που θα εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στη ζωή και τα προβλήματα των ομοφυλόφιλων.
Και αν ο γερμανικός τηλεοπτικός σταθμός για ομοφυλόφιλους εντάσσεται σε αυτό που εδώ και χρόνια επιχειρούν μεγάλες εταιρείες της καλωδιακής τηλεόρασης, τη δημιουργία θεματικών καναλιών δηλαδή, ένα χωριό με αποκλειστικά ομοφυλόφιλους κατοίκους, σίγουρα ηχεί περισσότερο παράξενα ως είδηση.
Στην Αυστραλία, σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στην Μελβούρνη, πρόκειται να ξεκινήσει εντός του επόμενου έτος η κατασκευή ενός συγκροτήματος 120 κατοικιών, και συνολικού κόστους 26.000.000 δολαρίων,που επιπλέον, θα περιλαμβάνει θέατρο, πισίνα, γήπεδα τένις και γκολφ, εστιατόρια, καφετέριες και άλλους χώρους εστίασης και αναψυχής.
Το παράξενο σε αυτό το "χωριό" είναι ότι οι κάτοικοί του θα είναι στο σύνολό τους ομοφυλόφιλοι. "θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου θα μπορούμε να ζήσουμε ανάμεσα σε φίλους", δήλωσε χαρακτηριστικά ένας εκ των κατασκευαστών του συγκροτήματος.
Βέβαια, έχοντας υπόψη τις διακρίσεις που γίνονται, ακόμη και σε δυτικές κοινωνίες, εις βάρος των ομοφυλοφίλων, μπορούμε νομίζω να κατανοήσουμε την ανάγκη τους "να βρίσκονται ανάμεσα σε φίλους". Μήπως όμως, αυτό είναι και μία μορφή αυτογκετοποίησής τους; Μήπως είναι μια ένδειξη παραίτησης από την θεμιτή αξίωση της ίσης συμπεριφοράς και του σεβασμού των σεξουαλικών τους προτιμήσεων;

Η στιγμή της αλήθειας

Νομίζω ότι όλοι μας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι στην ελληνική τηλεόραση: πάντα επινοεί κάτι καινούριο για να μας διαψεύσει. Κάθε φορά που λέμε "αυτό ήταν, αυτή είναι η υπέρτατη ξεφτίλα, πιο κάτω δεν γίνεται", έρχονται τα καλόπαιδα της ελληνικής τηλεόρασης και σου παρουσιάζουν ένα νέο τηλεπαιχνίδι σαν "τη στιγμή της αλήθειας" και αμέσως διαπιστώνεις ότι δεν πρέπει να λες μεγάλες κουβέντες.
Είναι το νέο ριάλιτυ του ΑΝΤ1, αντίγραφο του αμερικανικού "ο ορός της αλήθειας", και το παρουσιάζει η Ευγενία Μανωλίδου, μουσικοσυνθέτης, διευθύντρια ορχήστρας και σύντροφος του Αδώνιδος Γεωργιάδη, βουλευτή του ΛΑΟΣ.
Σε αυτό το ριάλιτυ οι παίκτες, έναντι 5, 10 χιλιάδων ευρώ - ή έστω κάτι παραπάνω - δέχονται να σταθούν απέναντι στην κυρία Μανωλίδου και να βγάλουν κυριολεκτικά τα άπλυτά τους στη φόρα. καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις του τύπου προσποιείστε ποτέ οργασμό; μισείτε τη μητέρα σας; απατάτε το σύντροφό σας; κάνετε "μπανιστήρι" τη γυναίκα σας; κάνετε στοματικό έρωτα στο σύντροφό σας; και άλλα τέτοια που μέχρι σήμερα νομίζαμε ότι ανήκαν στη σφαίρα του απολύτως ιδιωτικού. Και αν κάποιος παίκτης θα ήθελε να πει ψέμματα για τον άλφα ή βήτα λόγο, δεν μπορεί' ο ανιχνευτής ψεύδους θα το ανακαλύψει και έτσι, θα γίνει σίγουρα ρόμπα.
Και καλά να το κάνει κανείς για τα χρήματα. Πάει στο διάολο. Αλλά οι περισσότεροι που πάνε σε αυτό το παιχνίδι, έχω την εντύπωση ότι δεν το κάνουν για αυτό. Το κάνουν "για τα 15 λεπτά δημοσιότητας". Τόσο τραγικό! Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, του διπλανού γραφείου, έστω του διπλανού δρόμου ή της διπλανής πόλης γίνονται η πραγματικότητά μας. Στηνόμαστε μπροστά στο χαζοκούτι, ξεδιάντροποι ηδονοβλεψίες, και ανερυθρίαστα μπαίνουμε στα πιο απόκρυφα μυστικά τους. Και τελικά, σιγά-σιγά, χάνουμε την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή μας

Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της διεθνούς πολιτικής

Επί δεκαετίες ήταν το σημαντικότερο κράτος της Βαλκανικής, η σημαντικότερη πολιτική οντότητα της περιοχής. Σήμερα είναι κομματιασμένη, ρημαγμένη, ντροπιασμένη, ανίσχυρη, και περιθωριοποιημένη. Είναι μία χώρα ανήμπορη να προβάλει την παραμικρή αντίσταση, ένας λαός με καταρρακωμένο το ηθικό του, προδομένος από εχθρούς και φίλους, προδομένος από την ίδια την ηγεσία του, ένας λαός και ένα έθνος που αισθάνεται ατιμασμένος και εξευτελισμένος.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι - κυρίως οι Γερμανοί - διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, κομμάτιασαν την ίδια τη Σερβία, τιμώρησαν το σερβικό έθνος και συνεχίζουν να το οδηγούν στην έσχατη ατίμωση, έως ότου παραδοθεί εντελώς και γίνει πειθήνιο όργανό τους. Και όλα αυτά καταστρατηγώντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας, κάθε έννοια ηθικής, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ (μήπως έχουν δίκιο οι Ισραηλινοί πολιτικοί που παίζοντας με τα αρχικά του οργανισμού - UN- τον αποκαλούν United Nothings;). Και τι δίνουν ως "αντάλλαγμα" στη Σερβία; Την περιβόητη ένταξή της στους ερωατλαντικούς θεσμούς, μια ακάλυπτη επιταγή δηλαδή.
Οι ίδιοι που άφησαν 500.000 Σέρβους της Κράινα στην Κροατία να εγκαταλείψουν τις εστίες τους έπειτα από 500 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στην περιοχή και να μεταβληθούν σε πρόσφυγες, "υιοθέτησαν" τους Μουσουλμάνους Βόσνιους και τους Κοσσοβάρους βομβαρδίζοντας τη Σερβία. Οι ίδιοι που αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου (ποιος αλήθεια πιστεύει τις μπούρδες περί "μοναδικής περίπτωσης";), αρνούνται στους Σέρβους της Βοσνίας το ίδιο δικαίωμα. Την ίδια στιγμή μάλιστα που υποδαυλίζουν τις αποσχιστικές τάσεις των Ούγγρων στη σερβική επαρχία της Βοϊβοντίνα.
Μάλιστα, προχωρούν σε κάτι πολύ χειρότερο: απεργάζονται την κατάργηση της σερβικής συνιστώσας του βοσνιακού κράτους, της Republica Serpska. Στόχος τους είναι η αφαίρεση εξουσιών από το σερβοβοσνιακό κρατίδιο και η μεταφορά τους στην κεντρική κυβέρνηση του προτεκτοράτου τους. Προσπαθούν, με αυτό τον τρόπο, να καταστήσουν τους Σερβοβόσνιους υποτελείς των Μουσουλμάνων και των Κροατών, να διασφαλίσουν ότι η Σερβία και το σερβικό έθνος δεν πρόκειται να σηκώσει ξανά κεφάλι.
Για το σκοπό αυτό έχουν επιστρατευτεί οι αρχιτέκτονες της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ και Χαβιέ Σολάνα. Ο Χόλμπρουκ, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στη λονδρέζικη εφημερίδα Guardian, κάνει έκκληση στη Δύση να "επιδείξει αποφασιστικότητα και ενότητα απέναντι στις αποσχιστικές προσπάθειες της RS". Μάλιστα, στο άρθρο του εμπλέκει και τα "ρωσικά πετροδολάρια" στις προσπάθειες των Σέρβων...
Δυστυχώς, ο πολύχρονος και πολύπλευρος πόλεμος που δέχεται το σερβικό έθνος από Αμερικανούς και Γερμανούς έχει κάμψει το ηθικό του. Δεν νοείται αλλιώς, ότι οι Σέρβοι ηγέτες παρέδωσαν τους Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς να δικαστούν σε ένα στημένο από τους Αμερικανούς δικαστήριο, συναινώντας στην έσχατη ατίμωση της εθνικής τους υπερηφάνειας Ίσως οι Γερμανοί να μην τους έχουν συγχωρήσει το ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γονάτισαν 70 μεραρχίες της Βέρμαχτ, ίσως να θέλουν να αποζημιώσουν τους Κροάτες για την ολόπλευρη στήριξη που τους παρείχαν στον ίδιο πόλεμο, εξολοθρεύοντας πάνω από 700.000 Σέρβους επειδή αντιστέκονταν. Ίσως....

Περί... ανταρτών

Πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω για το γεγονός ότι η δημόσια ζωή της Ελλάδας κινείται γύρω από μερικούς γραφικούς, ερωτευμένους με τη δημοσιότητα βουλευτές, που σαν μικρά παλιόπαιδα γκρινιάζουν και κλαψουρίζουν επειδή κάποιος τους πήρε το παιχνίδι τους - κάπως έτσι πρέπει να τα βλέπουν τα υπουργεία. Έχω βαρεθεί κάθε τρεις και λίγο να ακούω για μια νέα συνέντευξη, δήλωση ή άρθρο του Τατούλη, του Γιαννόπουλου ή του Πολύδωρα, η οποία "υπονομεύει την κυβέρνηση", "απειλεί να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές" ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Με εξοργίζει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι αποκαλούνται αντάρτες.

Αλήθεια, τι ακριβώς πολεμούν αυτοί οι περίφημοι αντάρτες; Ποιος είναι ο ρόλος τους; Με το να βγαίνουν κάθε τόσο και να γκρινιάζουν, ενώ την ίδια στιγμή ψηφίζουν ΟΛΑ τα νομοσχέδια της κυβέρνησης στη Βουλή, τι καταφέρνουν; Έχουν την εντύπωση ότι η "κριτική" που ασκούν βοηθάει στο να παταχθεί η διαφθορά; Συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ακρίβειας, της οικονομικής στενότητας, της ανεργίας και των άλλων, μικρών και μεγάλων, προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας; Ή μήπως στον περιορισμό της γραφειοκρατίας; Στις (ανύπαρκτες) πολιτικές για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής στις μεγάλες πόλεις ίσως; Σε τι ακριβώς;

Πολύ φοβάμαι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν τους νοιάζει' Γκρινιάζουν μέχρι το "αφεντικό" να τους πετάξει ένα ξεροκόμματο που είναι μια θέση υφυπουργού, μέσω της οποίας θα μπορέσουν να να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους (τους λέμε και ψηφοφόρους για ξεκάρφωμα).

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι με τον τρόπο που πολιτεύονται και τους αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ δίνουν ένα σοβαρότατο "άλλοθι" στην κυβέρνηση για να μην κάνει τίποτα από όλα αυτά που έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός. Για το ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει φταίνε οι αντάρτες, φταίει η εσωστρέφεια, φταίει η δαμόκλειος σπάθη της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Πίσω από τις "ανταρσίες" κάποιων πικραμένων βουλευτών η κυβέρνηση καλύπτει την αδυναμία της να κυβερνήσει, την αδυναμία της να εμπνεύσει όραμα και σιγουριά στους πολίτες, εν τέλει την αδυναμία της να υλοποιήσει όσα αφειδώς υποσχόταν πριν τις εκλογές του 2004 κι ακόμα δεν έχει υλοποιήσει.

Γι' αυτό το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι κατά φαντασίαν αντάρτες βουλευτές της ΝΔ είναι να υποβάλλουν την παραίτησή τους, να πάνε στα σπίτια τους και από κει να κάνουν την κριτική τους. Όσο παραμένουν στο μαντρί, ό,τι και να λένε πάντα "τσάμπα μάγκες" θα είναι.

"Θεματοφύλακας" των ευρωπαϊκών αξιών η... Τουρκία

Ως ευκαιρία για την προώθηση "των ευρωπαϊκών αξιών" είδε ο Κοινοτικός Επίτροπος, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, Όλι Ρεν, την εκλογή της Τουρκίας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. "Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Τουρκία, έχει να κερδίσει πολλά από τις προσπάθειες για την ειρήνη και τη σταθερότητα στους γείτονές μας στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο" δήλωσε ο Ρεν στο Γαλλικό Πρακτορείο. Ταυτόχρονα, ο Ευρωπαίος Επίτροπος δήλωσε πως εκτιμά ότι η στρατηγική σημασία της Τουρκίας, κυρίως λόγω της γεωγραφίας της, είναι ουσιαστικός λόγος για την προώθηση της προσέγγισής της με τις Βρυξέλλες.

Αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο αδαής, με ποιον τρόπο θα προωθήσει η Τουρκία τις"ευρωπαϊκές αξίες";

- Θα εισβάλλει σε καμιά άλλη γειτονική χώρα, όπως στην Κύπρο, το '74;
- Θα καταλάβει και το υπόλοιπο τμήμα της Κύπρου για να ολοκληρώσει ό,τι άρχισε πριν από 34 χρόνια;
- Θα βομβαρδίσει και άλλες γειτονικές χώρες εκτός του Ιράκ (Κουρδιστάν);
- Θα αρχίσει να διεκδικεί και τη Μαδαγασκάρη; - λέω μήπως το μισό Αιγαίο δεν της φτάνει!

- Θα συνεχίσει να καταπιέζει τους Κούρδους και τις άλλες μειονότητες που βρίσκονται στο έδαφός της; Ή μήπως να τις εξοντώσει; Μια χαρά τα κατάφερε με τους Πόντιους και τους Αρμένιους Γιατί όχι και τους Κούρδους;

- Μήπως πρόκειται να αμφισβητήσει και το αλάθητο του Πάπα; Τώρα, που το σκέφτομαι, γιατί να αμφισβητούμε την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και να μην μπορούμε να αμφισβητήσουμε το αλάθητο του Ποντίφικα;

Δυστυχώς, κάτι τύποι σαν τον Ρεν, κάτι πολιτικά ανθρωπάρια, καρπαζοεισπράκτορες των Αμερικανών κατάντησαν την Ευρώπη όχι "πολιτικό νάνο" όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, αλλά κάτι χειρότερο, την κατάντησαν πολιτικό σκουλήκι. Να τους χαιρόμαστε...........

Ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας και... το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας

Θυμάμαι πριν από τέσσερα χρόνια, όταν πρωτάκουσα ότι η Ελλάδα εντάσσεται στον Διεθνή Οργανισμό Γαλλοφωνίας, αναρωτήθηκα τι σχέση έχει η χώρα μας με τη γαλλοφωνία. Επίσημη γλώσσα τα γαλλικά δεν είναι, καμιά γαλλόφωνη μειονότητα δεν έχουμε, ούτε μεγάλο ποσοστό γαλλόφωνων μεταναστών, ούτε καν μεγάλο ποσοστό πολιτών που μιλούν γαλλικά. Έκτοτε δεν ασχολήθηκα ξανά με τον συγκεκριμένο οργανισμό, ούτε φρόντισα να μάθω κάτι γι' αυτόν. Μου ακουγόταν τόσο παράδοξη η είδηση όσο θα μου ακουγόταν αν η Κίνα ή η Μπουρκίνα Φάσο συμμετείχαν σε αντίστοιχο οργανισμό Ελληνοφωνίας. "Η δημιουργία διεθνών οργανισμών είναι στη μόδα" σκέφτηκα, και ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας πέρασε στην λήθη.

Αυτό μέχρι σήμερα που άκουσα την είδηση: η Δημοκρατία του Κονγκό έκανε άρση της προηγούμενης απόφασής της να αναγνωρίσει την πΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα (Δημοκρατία της Μακεδονίας). Και αυτό έπειτα από διαπραγματεύσεις που είχε ο Έλληνας υφυπουργός Εξωτερικών, Γ. Βαληνάκης με τον υπουργό Εξωτερικών του Κονγκό, Μ. Νυαμβίσι στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας που πραγματοποιείται στο Κεμπέκ.

Αυτό που συνειδητοποιώ από αυτή την είδηση που μας έρχεται από το μακρινό Κεμπέκ, είναι ότι ένας διεθνής οργανισμός, όσο περίεργο και παράξενο ή παράδοξο μας ακούγεται το όνομα ή ο λόγος ύπαρξής του, δεν παύει να είναι ένα διεθνές φόρουμ, όπου συμμετέχουν κράτη, κράτη που έχουν συμφέροντα, κράτη που κάνουν πολιτική, που αλληλεπιδρούν, συγκρούονται, συνεργάζονται, συμφωνούν, διαφωνούν. Και σε αυτά τα φόρα υπάρχει πάντα η δυνατότητα να προωθήσεις τα συμφέροντα της χώρας σου με ποικίλους τρόπους. Συνεπώς, μία χώρα που έχει συμφέροντα και ξέρει να τα προασπίζει και να τα προωθεί οφείλει να συμμετέχει σε ΚΑΘΕ - μα κάθε - προσπάθεια όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την άσκηση πολυμερούς διπλωματίας.

Τώρα πια αντιλαμβάνομαι καθαρά γιατί η χώρα μας συμμετέχει στον οργανισμό Γαλλοφωνίας, όπως θα μου φανεί απολύτως φυσικό αν συμμετέχει αύριο στην Αφρικανική Ένωση, στις χώρες του Νότιου Ειρηνικού, στον Αραβικό Σύνδεσμο ή σε κάποιον οργανισμό που θα λέγεται "Λίγκα Χωρών που στις θάλασσές τους ζουν χελώνες" ή "Σύνδεσμος χωρών που διαθέτουν βουνά". Είναι τόσο απλό. Η συμμετοχή σε συνασπισμούς, ενώσεις, συμμαχίες προσφέρει τεράστιες ευκαιρίες πολλαπλασιασμού των δυνατοτήτων άσκησης αποτελεσματικής διπλωματίας. Αρκεί να ξέρει κανείς να τις εκμεταλλευτεί...