Εδώ και αρκετό καιρό έχουν αρχίσει στην Κύπρο οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ του Κύπριου Προέδρου Χριστόφια και του κατοχικού ηγέτη Ταλάτ, και για να πω την αμαρτία μου δεν έχω καταλάβει επακριβώς τι γίνεται. Δηλαδή δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκουν οι Κύπριοι από αυτές τις διαπραγματεύσεις, γιατί το τι γίνεται από την πλευρά της Τουρκίας (της Τουρκίας βεβαίως διότι ο Ταλάτ είναι απλώς ένα ανδρείκελό της και τίποτ' άλλο. Ασήμαντος και αναλώσιμος) φρονώ ότι το αντιλαμβάνομαι πλήρως.
Η Τουρκία θεωρεί ότι το "κυπριακό ζήτημα" λύθηκε με την εισβολή το 1974. Για να το "λύσουν" το κυπριακό οι Τούρκοι έκαναν θυσίες. Θυσίες σε αίμα, θυσίες σε χρήμα, θυσίες ως προς τη διεθνή τους εικόνα που αμαυρώθηκε. Και για αυτές τους τις θυσίες ανταμείφθηκαν με την κατοχή του 40% του εδάφους της Κύπρου. Απέκτησαν βάσεις στο "αβύθιστο αεροπλανοφόφο" και αναβάθμισαν την γεωστρατηγική και γεωοικονομική τους θέση.
Πώς είναι δυνατόν, επομένως, να υπάρχουν πολιτικοί στην Κύπρο και την Ελλάδα, που πιστεύουν ότι η Τουρκία θα απεμπολήσει ό,τι με κόπο και αίμα κέρδισε στο βωμό του ιδεολογήματος της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων του νησιού; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι η Τουρκία θα δεχτεί να εγκαταλείψει την Κύπρο προς χάριν της κατίσχυσης των κανόνων του διεθνούς δικαίου;
Ας μην παραμυθιάζουν το λαό οι πολιτικοί μας, τόσο οι Κύπριοι όσο και οι Ελλαδίτες. Για να συμφωνήσει η Τουρκία σε ένα σχέδιο λύσης για το κυπριακό θα πρέπει να λάβει πολύ συγκεκριμένα και απτά ανταλλάγματα. Ως τέτοιο ασφαλώς και δεν μπορεί να θεωρηθεί η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφενός διότι αυτή δεν είναι καθόλου βέβαιη (άρνηση Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας κ.α.) και αφετέρου διότι στη ζυγαριά των στρατηγικών συμφερόντων της Άγκυρας η κατοχή της βόρειας Κύπρου ζυγίζει περισσότερο από την ενδεχόμενη, και σε κάθε περίπτωση μακρινή, ένταξη στην Ε.Ε. Δύο μπορούν να θεωρηθούν από την Άγκυρα αποδεκτά ανταλάγματα: α) μία λύση τύπου Ανάν, η οποία θα της δίνει τη δυνατότητα πολιτικού και οικονομικού ελέγχου του συνόλου της Κυπριακής Δημοκρατίας και β) η οριστική διχοτόμηση και αναγνώριση δύο ανεξάρτητων νομικών και πολιτικών οντοτήτων στο νησί. Κάθε άλλη λύση είναι βέβαιο ότι δεν ικανοποιεί την Άγκυρα και άρα δεν θα τη δεχτεί.
Οπότε, η ελληνική πλευρά, εκ των πραγμάτων, έχει να επιλέξει μεταξύ των δύο παραπάνω λύσεων. Είτε θα υποχωρήσει στις αξιώσεις της Άγκυρας με αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία στη θέση της ενός νέου κράτους με τους Τουρκοκύπριους (την Άγκυρα ουσιστικά) να έχουν λόγο σε όλα τα ζητήματα που αφορούν το κράτος και να μπορούν να μπλοκάρει κάθε απόφαση που θα αντιβαίνει τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας, είτε στην αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους, λαμβάνοντας κάποια εδαφικά, οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα.
Η τρίτη δυνατότητα της ελληνικής πλευράς είναι ουσιαστικά αδύνατη διότι θα προϋπέθετε την έμπρακτη αμφισβήτηση του τετελεσμένου που έχει δημιουργήσει η τουρκική κατοχή τμήματος της Κύπρου. Όμως αφού δεν έχει γίνει εδώ και 34 χρόνια είναι δύσκολο να γίνει τώρα καθώς και οι συσχετισμοί ισχύος έχουν ανατραπεί υπέρ της Τουρκίας αλλά και οι ηγεσίες Ελάδας και Κύπρου δεν φαίνεται να έχουν την πολιτική βούληση να υιοθετήσουν μια τέτοια στρατηγική. Οπότε.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου