«Ο μόνος Έλληνας εδώ και δεκαετίες που γονάτισε τους Τούρκους»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Τάσσος έφυγε. Λαμπρότερο επιτύμβιο από τον παραπάνω τίτλο μιας από της μεγαλύτερης τουρκικές εφημερίδες, δεν θα μπορούσε να’ χει Έλληνας. Αυτό ας χαραχθεί στο νου και την ψυχή του καθενός από μας.

Σκεφθείτε έναν προς έναν όλο αυτό το συρφετό που τον μίσησε και τον πολέμησε κι εδώ και στην Κύπρο. Ποιος τους υπολόγισε ποτέ; Ποιός τους φοβήθηκε, ποιός τους σεβάστηκε; Κανείς. Πουτάνες των πρεσβειών και του μαύρου χρήματος. Λαδωμένοι αρουραίοι των ξένων συμφερόντων. Ποιος ξένος υπολόγισε ποτέ αυτές τις πολιτικοδημοσιογραφικές κοκότες; Κανείς. Βρείτε έστω μια τόση δα ασήμαντη προσφορά τους στο Κοινό των Ελλήνων. Τίποτα. Μια επαρχιώτικη φτωχομπινέδικη μαφία, ψιλοπαλιανθρωπάκοι, ανακυκλωμένοι αριστεροί και ραμολιμέντα της Αποστασίας, διανοούμενοι του δίφραγκου, κομπέρ της πολιτικής, αδίστακτα ασπόνδυλα της κοινοβουλευτικής ραστώνης και όλοι, μα όλοι, βαθύτατα μισέλληνες, συμπλεγματικοί επαρχιώτες της Εσπερίας.

Ο Τάσσος ήταν Αρχηγός, πρόμαχος. Σίγουρα είχε ελαττώματα κι έκανε λάθη. Όμως τον άντρα τον κρίνει η μεγάλη ώρα κι εκεί ο Τάσσος στάθηκε τείχος Τιμής και Εθνικού Συμφέροντος. Από τα νιάτα του στην ΕΟΚΑ και τις άγριες μέρες της ανταρσίας, ως την απόπειρα εφαρμογής του ανανικού απαρτχάϊντ στην Κύπρο. Τους έτριψε το σχέδιο τους στην μούρη. Το διάγγελμα του ήταν η πρώτη στιγμή μετά από χρόνια που ένοιωσα πάλι υπερήφανος, που νοιώσαμε όλοι περήφανοι. Διέλυσε τους σχεδιασμούς τους, αποκάλυψε το αποκρουστικό πρόσωπο τους, συνέγειρε τον λαό. Σταμάτησε τον εχθρό στις Πύλες και ξεβράκωσε την Πέμπτη Φάλαγγα της νεοκυπριακής και κολωνακιώτικης δουλοφροσύνης. «Ο μόνος Έλληνας εδώ και δεκαετίες που γονάτισε του Τούρκους». Καλό ταξίδι.

http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=796

Το σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ

Ο γερμανικός κινηματογράφος μας έχει προσφέρει ορισμένες εξαιρετικές ταινίες τα τελευταία 10-15 χρόνια. Το Goodbye Lenin, το Άρωμα, Οι ζωές των άλλων, Η πτώση, είναι ορισμένες από αυτές. Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για "άνθηση του γερμανικού κινηματογράφου" αλλά οι συγκεκριμένες ταινίες (και ορισμένες ακόμη) είναι καλές ταινίες. Είναι ταινίες που αξίζουν και τα λεφτά του εισιτηρίου τους και τον χρόνο που τους αφιερώνεις.

Το "νέο φρούτο" του γερμανικού σινεμά είναι "Το Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ", η νέα ταινία του Ούλι Έντελ, που πριν μερικά χρόνια μας είχε χαρίσει την Πτώση, μια εξαιρετική ταινία για τον Αδόλφο Χίτλερ και τις τελευταίες μέρες του Τρίτου Ράιχ. Το "Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ" αναφέρεται στη δράση της RAF, της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης που έδρασε στη Δυτική Γερμανία τις δεκαετίας '60 και '70.

Πρόκειται για μία πολύ ωραία ταινία. Έργο τέχνης και ντοκιμαντέρ μαζί, αναπαριστά πιστά τη δράση της οργάνωσης, το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, την ψυχοσύνθεση και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών. Ο Έντελ ξετυλίγει την ιστορία της RAF και των πρωταγωνιστών της με τρόπο λιτό και πυκνό, το φιλμ είναι γρήγορο αλλά κατανοητό, στέκεται με ψυχρή ματιά πάνω στα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές, δεν παίρνει θέση παρά αφήνει αυτό το ρόλο στους θεατές. Στόχος του δεν είναι να ηρωοποιήσει τα μέλη της RAF, να δώσει άφεση αμαρτιών για τα εγκλήματα που διέπραξαν. Ούτε το ρόλο του δικαστή θα παίξει όμως. Παραθέτει τα γεγονότα. Και ελπίζει ότι θα γεννήσει ερωτηματικά και προβληματισμούς. Κι αυτό το καταφέρνει. Το καταφέρνει καλά...