Η στιγμή της αλήθειας

Νομίζω ότι όλοι μας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι στην ελληνική τηλεόραση: πάντα επινοεί κάτι καινούριο για να μας διαψεύσει. Κάθε φορά που λέμε "αυτό ήταν, αυτή είναι η υπέρτατη ξεφτίλα, πιο κάτω δεν γίνεται", έρχονται τα καλόπαιδα της ελληνικής τηλεόρασης και σου παρουσιάζουν ένα νέο τηλεπαιχνίδι σαν "τη στιγμή της αλήθειας" και αμέσως διαπιστώνεις ότι δεν πρέπει να λες μεγάλες κουβέντες.
Είναι το νέο ριάλιτυ του ΑΝΤ1, αντίγραφο του αμερικανικού "ο ορός της αλήθειας", και το παρουσιάζει η Ευγενία Μανωλίδου, μουσικοσυνθέτης, διευθύντρια ορχήστρας και σύντροφος του Αδώνιδος Γεωργιάδη, βουλευτή του ΛΑΟΣ.
Σε αυτό το ριάλιτυ οι παίκτες, έναντι 5, 10 χιλιάδων ευρώ - ή έστω κάτι παραπάνω - δέχονται να σταθούν απέναντι στην κυρία Μανωλίδου και να βγάλουν κυριολεκτικά τα άπλυτά τους στη φόρα. καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις του τύπου προσποιείστε ποτέ οργασμό; μισείτε τη μητέρα σας; απατάτε το σύντροφό σας; κάνετε "μπανιστήρι" τη γυναίκα σας; κάνετε στοματικό έρωτα στο σύντροφό σας; και άλλα τέτοια που μέχρι σήμερα νομίζαμε ότι ανήκαν στη σφαίρα του απολύτως ιδιωτικού. Και αν κάποιος παίκτης θα ήθελε να πει ψέμματα για τον άλφα ή βήτα λόγο, δεν μπορεί' ο ανιχνευτής ψεύδους θα το ανακαλύψει και έτσι, θα γίνει σίγουρα ρόμπα.
Και καλά να το κάνει κανείς για τα χρήματα. Πάει στο διάολο. Αλλά οι περισσότεροι που πάνε σε αυτό το παιχνίδι, έχω την εντύπωση ότι δεν το κάνουν για αυτό. Το κάνουν "για τα 15 λεπτά δημοσιότητας". Τόσο τραγικό! Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, του διπλανού γραφείου, έστω του διπλανού δρόμου ή της διπλανής πόλης γίνονται η πραγματικότητά μας. Στηνόμαστε μπροστά στο χαζοκούτι, ξεδιάντροποι ηδονοβλεψίες, και ανερυθρίαστα μπαίνουμε στα πιο απόκρυφα μυστικά τους. Και τελικά, σιγά-σιγά, χάνουμε την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή μας

Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της διεθνούς πολιτικής

Επί δεκαετίες ήταν το σημαντικότερο κράτος της Βαλκανικής, η σημαντικότερη πολιτική οντότητα της περιοχής. Σήμερα είναι κομματιασμένη, ρημαγμένη, ντροπιασμένη, ανίσχυρη, και περιθωριοποιημένη. Είναι μία χώρα ανήμπορη να προβάλει την παραμικρή αντίσταση, ένας λαός με καταρρακωμένο το ηθικό του, προδομένος από εχθρούς και φίλους, προδομένος από την ίδια την ηγεσία του, ένας λαός και ένα έθνος που αισθάνεται ατιμασμένος και εξευτελισμένος.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι - κυρίως οι Γερμανοί - διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, κομμάτιασαν την ίδια τη Σερβία, τιμώρησαν το σερβικό έθνος και συνεχίζουν να το οδηγούν στην έσχατη ατίμωση, έως ότου παραδοθεί εντελώς και γίνει πειθήνιο όργανό τους. Και όλα αυτά καταστρατηγώντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας, κάθε έννοια ηθικής, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ (μήπως έχουν δίκιο οι Ισραηλινοί πολιτικοί που παίζοντας με τα αρχικά του οργανισμού - UN- τον αποκαλούν United Nothings;). Και τι δίνουν ως "αντάλλαγμα" στη Σερβία; Την περιβόητη ένταξή της στους ερωατλαντικούς θεσμούς, μια ακάλυπτη επιταγή δηλαδή.
Οι ίδιοι που άφησαν 500.000 Σέρβους της Κράινα στην Κροατία να εγκαταλείψουν τις εστίες τους έπειτα από 500 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στην περιοχή και να μεταβληθούν σε πρόσφυγες, "υιοθέτησαν" τους Μουσουλμάνους Βόσνιους και τους Κοσσοβάρους βομβαρδίζοντας τη Σερβία. Οι ίδιοι που αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου (ποιος αλήθεια πιστεύει τις μπούρδες περί "μοναδικής περίπτωσης";), αρνούνται στους Σέρβους της Βοσνίας το ίδιο δικαίωμα. Την ίδια στιγμή μάλιστα που υποδαυλίζουν τις αποσχιστικές τάσεις των Ούγγρων στη σερβική επαρχία της Βοϊβοντίνα.
Μάλιστα, προχωρούν σε κάτι πολύ χειρότερο: απεργάζονται την κατάργηση της σερβικής συνιστώσας του βοσνιακού κράτους, της Republica Serpska. Στόχος τους είναι η αφαίρεση εξουσιών από το σερβοβοσνιακό κρατίδιο και η μεταφορά τους στην κεντρική κυβέρνηση του προτεκτοράτου τους. Προσπαθούν, με αυτό τον τρόπο, να καταστήσουν τους Σερβοβόσνιους υποτελείς των Μουσουλμάνων και των Κροατών, να διασφαλίσουν ότι η Σερβία και το σερβικό έθνος δεν πρόκειται να σηκώσει ξανά κεφάλι.
Για το σκοπό αυτό έχουν επιστρατευτεί οι αρχιτέκτονες της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ και Χαβιέ Σολάνα. Ο Χόλμπρουκ, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στη λονδρέζικη εφημερίδα Guardian, κάνει έκκληση στη Δύση να "επιδείξει αποφασιστικότητα και ενότητα απέναντι στις αποσχιστικές προσπάθειες της RS". Μάλιστα, στο άρθρο του εμπλέκει και τα "ρωσικά πετροδολάρια" στις προσπάθειες των Σέρβων...
Δυστυχώς, ο πολύχρονος και πολύπλευρος πόλεμος που δέχεται το σερβικό έθνος από Αμερικανούς και Γερμανούς έχει κάμψει το ηθικό του. Δεν νοείται αλλιώς, ότι οι Σέρβοι ηγέτες παρέδωσαν τους Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς να δικαστούν σε ένα στημένο από τους Αμερικανούς δικαστήριο, συναινώντας στην έσχατη ατίμωση της εθνικής τους υπερηφάνειας Ίσως οι Γερμανοί να μην τους έχουν συγχωρήσει το ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γονάτισαν 70 μεραρχίες της Βέρμαχτ, ίσως να θέλουν να αποζημιώσουν τους Κροάτες για την ολόπλευρη στήριξη που τους παρείχαν στον ίδιο πόλεμο, εξολοθρεύοντας πάνω από 700.000 Σέρβους επειδή αντιστέκονταν. Ίσως....

Περί... ανταρτών

Πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω για το γεγονός ότι η δημόσια ζωή της Ελλάδας κινείται γύρω από μερικούς γραφικούς, ερωτευμένους με τη δημοσιότητα βουλευτές, που σαν μικρά παλιόπαιδα γκρινιάζουν και κλαψουρίζουν επειδή κάποιος τους πήρε το παιχνίδι τους - κάπως έτσι πρέπει να τα βλέπουν τα υπουργεία. Έχω βαρεθεί κάθε τρεις και λίγο να ακούω για μια νέα συνέντευξη, δήλωση ή άρθρο του Τατούλη, του Γιαννόπουλου ή του Πολύδωρα, η οποία "υπονομεύει την κυβέρνηση", "απειλεί να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές" ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Με εξοργίζει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι αποκαλούνται αντάρτες.

Αλήθεια, τι ακριβώς πολεμούν αυτοί οι περίφημοι αντάρτες; Ποιος είναι ο ρόλος τους; Με το να βγαίνουν κάθε τόσο και να γκρινιάζουν, ενώ την ίδια στιγμή ψηφίζουν ΟΛΑ τα νομοσχέδια της κυβέρνησης στη Βουλή, τι καταφέρνουν; Έχουν την εντύπωση ότι η "κριτική" που ασκούν βοηθάει στο να παταχθεί η διαφθορά; Συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ακρίβειας, της οικονομικής στενότητας, της ανεργίας και των άλλων, μικρών και μεγάλων, προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας; Ή μήπως στον περιορισμό της γραφειοκρατίας; Στις (ανύπαρκτες) πολιτικές για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής στις μεγάλες πόλεις ίσως; Σε τι ακριβώς;

Πολύ φοβάμαι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν τους νοιάζει' Γκρινιάζουν μέχρι το "αφεντικό" να τους πετάξει ένα ξεροκόμματο που είναι μια θέση υφυπουργού, μέσω της οποίας θα μπορέσουν να να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους (τους λέμε και ψηφοφόρους για ξεκάρφωμα).

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι με τον τρόπο που πολιτεύονται και τους αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ δίνουν ένα σοβαρότατο "άλλοθι" στην κυβέρνηση για να μην κάνει τίποτα από όλα αυτά που έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός. Για το ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει φταίνε οι αντάρτες, φταίει η εσωστρέφεια, φταίει η δαμόκλειος σπάθη της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Πίσω από τις "ανταρσίες" κάποιων πικραμένων βουλευτών η κυβέρνηση καλύπτει την αδυναμία της να κυβερνήσει, την αδυναμία της να εμπνεύσει όραμα και σιγουριά στους πολίτες, εν τέλει την αδυναμία της να υλοποιήσει όσα αφειδώς υποσχόταν πριν τις εκλογές του 2004 κι ακόμα δεν έχει υλοποιήσει.

Γι' αυτό το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι κατά φαντασίαν αντάρτες βουλευτές της ΝΔ είναι να υποβάλλουν την παραίτησή τους, να πάνε στα σπίτια τους και από κει να κάνουν την κριτική τους. Όσο παραμένουν στο μαντρί, ό,τι και να λένε πάντα "τσάμπα μάγκες" θα είναι.

"Θεματοφύλακας" των ευρωπαϊκών αξιών η... Τουρκία

Ως ευκαιρία για την προώθηση "των ευρωπαϊκών αξιών" είδε ο Κοινοτικός Επίτροπος, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, Όλι Ρεν, την εκλογή της Τουρκίας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. "Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Τουρκία, έχει να κερδίσει πολλά από τις προσπάθειες για την ειρήνη και τη σταθερότητα στους γείτονές μας στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο" δήλωσε ο Ρεν στο Γαλλικό Πρακτορείο. Ταυτόχρονα, ο Ευρωπαίος Επίτροπος δήλωσε πως εκτιμά ότι η στρατηγική σημασία της Τουρκίας, κυρίως λόγω της γεωγραφίας της, είναι ουσιαστικός λόγος για την προώθηση της προσέγγισής της με τις Βρυξέλλες.

Αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο αδαής, με ποιον τρόπο θα προωθήσει η Τουρκία τις"ευρωπαϊκές αξίες";

- Θα εισβάλλει σε καμιά άλλη γειτονική χώρα, όπως στην Κύπρο, το '74;
- Θα καταλάβει και το υπόλοιπο τμήμα της Κύπρου για να ολοκληρώσει ό,τι άρχισε πριν από 34 χρόνια;
- Θα βομβαρδίσει και άλλες γειτονικές χώρες εκτός του Ιράκ (Κουρδιστάν);
- Θα αρχίσει να διεκδικεί και τη Μαδαγασκάρη; - λέω μήπως το μισό Αιγαίο δεν της φτάνει!

- Θα συνεχίσει να καταπιέζει τους Κούρδους και τις άλλες μειονότητες που βρίσκονται στο έδαφός της; Ή μήπως να τις εξοντώσει; Μια χαρά τα κατάφερε με τους Πόντιους και τους Αρμένιους Γιατί όχι και τους Κούρδους;

- Μήπως πρόκειται να αμφισβητήσει και το αλάθητο του Πάπα; Τώρα, που το σκέφτομαι, γιατί να αμφισβητούμε την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και να μην μπορούμε να αμφισβητήσουμε το αλάθητο του Ποντίφικα;

Δυστυχώς, κάτι τύποι σαν τον Ρεν, κάτι πολιτικά ανθρωπάρια, καρπαζοεισπράκτορες των Αμερικανών κατάντησαν την Ευρώπη όχι "πολιτικό νάνο" όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, αλλά κάτι χειρότερο, την κατάντησαν πολιτικό σκουλήκι. Να τους χαιρόμαστε...........

Ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας και... το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας

Θυμάμαι πριν από τέσσερα χρόνια, όταν πρωτάκουσα ότι η Ελλάδα εντάσσεται στον Διεθνή Οργανισμό Γαλλοφωνίας, αναρωτήθηκα τι σχέση έχει η χώρα μας με τη γαλλοφωνία. Επίσημη γλώσσα τα γαλλικά δεν είναι, καμιά γαλλόφωνη μειονότητα δεν έχουμε, ούτε μεγάλο ποσοστό γαλλόφωνων μεταναστών, ούτε καν μεγάλο ποσοστό πολιτών που μιλούν γαλλικά. Έκτοτε δεν ασχολήθηκα ξανά με τον συγκεκριμένο οργανισμό, ούτε φρόντισα να μάθω κάτι γι' αυτόν. Μου ακουγόταν τόσο παράδοξη η είδηση όσο θα μου ακουγόταν αν η Κίνα ή η Μπουρκίνα Φάσο συμμετείχαν σε αντίστοιχο οργανισμό Ελληνοφωνίας. "Η δημιουργία διεθνών οργανισμών είναι στη μόδα" σκέφτηκα, και ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας πέρασε στην λήθη.

Αυτό μέχρι σήμερα που άκουσα την είδηση: η Δημοκρατία του Κονγκό έκανε άρση της προηγούμενης απόφασής της να αναγνωρίσει την πΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα (Δημοκρατία της Μακεδονίας). Και αυτό έπειτα από διαπραγματεύσεις που είχε ο Έλληνας υφυπουργός Εξωτερικών, Γ. Βαληνάκης με τον υπουργό Εξωτερικών του Κονγκό, Μ. Νυαμβίσι στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας που πραγματοποιείται στο Κεμπέκ.

Αυτό που συνειδητοποιώ από αυτή την είδηση που μας έρχεται από το μακρινό Κεμπέκ, είναι ότι ένας διεθνής οργανισμός, όσο περίεργο και παράξενο ή παράδοξο μας ακούγεται το όνομα ή ο λόγος ύπαρξής του, δεν παύει να είναι ένα διεθνές φόρουμ, όπου συμμετέχουν κράτη, κράτη που έχουν συμφέροντα, κράτη που κάνουν πολιτική, που αλληλεπιδρούν, συγκρούονται, συνεργάζονται, συμφωνούν, διαφωνούν. Και σε αυτά τα φόρα υπάρχει πάντα η δυνατότητα να προωθήσεις τα συμφέροντα της χώρας σου με ποικίλους τρόπους. Συνεπώς, μία χώρα που έχει συμφέροντα και ξέρει να τα προασπίζει και να τα προωθεί οφείλει να συμμετέχει σε ΚΑΘΕ - μα κάθε - προσπάθεια όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την άσκηση πολυμερούς διπλωματίας.

Τώρα πια αντιλαμβάνομαι καθαρά γιατί η χώρα μας συμμετέχει στον οργανισμό Γαλλοφωνίας, όπως θα μου φανεί απολύτως φυσικό αν συμμετέχει αύριο στην Αφρικανική Ένωση, στις χώρες του Νότιου Ειρηνικού, στον Αραβικό Σύνδεσμο ή σε κάποιον οργανισμό που θα λέγεται "Λίγκα Χωρών που στις θάλασσές τους ζουν χελώνες" ή "Σύνδεσμος χωρών που διαθέτουν βουνά". Είναι τόσο απλό. Η συμμετοχή σε συνασπισμούς, ενώσεις, συμμαχίες προσφέρει τεράστιες ευκαιρίες πολλαπλασιασμού των δυνατοτήτων άσκησης αποτελεσματικής διπλωματίας. Αρκεί να ξέρει κανείς να τις εκμεταλλευτεί...